Hier heb ik dus hellemaal geen zin in, dacht ik bij het binnengaan van de sportschool.
Wat bezielt die mensen om hier naar toe te gaan
“Hallo, zei de dame achter de balie, kan ik je ergens mee helpen?”
“Ja, ik wil graag lid worden”, antwoorde ik. “Ziet er mooi uit zeg hier !!”
Ik kocht een jaarkaart en kreeg een rondleiding.
Mooie apparatuur, vriendelijke mensen, jong, oud, dik (gelukkig), dun, en vooral bloed fanatiek. Wat bezield die mensen toch dacht ik weer. Ze zijn toch niet allemaal ziek? Ik kan me niet voorstellen dat je dit voor je plezier doet.
Na de rondleiding maar eens begonnen met wat oefeningen. Schouders, borst, armen, benen. Op elk apparaat stond een plaatje met een beschrijving.
Ook had je een afdeling met cardio, dat is voor het afvallen had ik begrepen en voor je conditie. Ook maar eens proberen. Ik keek op de klok en ik was al 3 kwartier binnen, dat ging sneller dan ik dacht!
Tot ziens zei ik toen naar buiten liep. “Is alles goed gegaan” vroeg de dame achter de balie “en vond u het leuk?” “Ja hoor het ging geweldig en vond het ook heel leuk”.
Zou liegen ook een symptoom zijn van diabetes? Dit ga ik niet dagelijks doen natuurlijk, dit kan toch niet waar zijn? Dit voelt zo zinloos!
Volgende ochtend kon ik m’n bed niet uitkomen, overal spierpijn. Toen ik voor de spiegel stond, dacht ik echt wat veranderingen te zien. Het zal toch niet waar wezen, dat ik een goed figuur krijg.
In de supermarkt kwam ik een oude bekende tegen. “Hé, hoe is het met je?” vroeg ik vol zelfvertrouwen door mijn spiegelervaring. “Ja, helemaal goed” antwoorde hij. “met jou ook hè als ik je zo zie” Hoe bedoel je, vroeg ik hem(zou hij de verandering ook al zien, dacht ik en spande mijn spieren nog even om het effect wat groter te laten lijken).
“Nou ja als ik zo naar je buik kijk lijk je wel zwanger!”
Wat een eikel zeg die gozer, vond ik vroeger eigenlijk ook al!